Politechnika Warszawska jest publiczną uczelnią akademicką o statusie uniwersytetu technicznego. Nawiązuje ona do tradycji powstałego w roku 1826, staraniem Stanisława Staszica, Instytutu Politechnicznego. Pod obecną nazwą i w dzisiejszej siedzibie Politechnika Warszawska działa od 15 listopada 1915 r.
Przedmiotem działalności Politechniki Warszawskiej jest:
– kształcenie studentów
– prowadzenie badań naukowych, przede wszystkim w dziedzinie nauk technicznych
– kształcenie kadry naukowej
Politechnika Warszawska prowadzi swoją działalność w Warszawie i Płocku.
Podstawowymi jednostkami organizacyjnymi Uczelni są wydziały i kolegia.
Od dnia 1 września 2008 r. Politechnika Warszawska składa się z 19 wydziałów i jednego kolegium.
Uczelnia zatrudnia 2486 nauczycieli akademickich (w tym 261 profesorów tytularnych, 314 doktorów habilitowanych i 1318 doktorów) i prowadzi kształcenie dla 36093 studentów i doktorantów.
Działalność dydaktyczną prowadzą dwa studia ogólnouczelniane: Studium Języków Obcych,
Studium Wychowania Fizycznego i Sportu oraz Szkoła Biznesu.
W Płocku jeden wydział i jedno kolegium działają w ramach Szkoły Nauk Technicznych
i Społecznych.
Aktualnie na uczelni realizowanych jest 574 projektów badawczych krajowych oraz 62 projekty współfinansowanych z Funduszy Strukturalnych. Ponadto zrealizowano 51 projektów UE.
Jednym z głównych wydziałów Politechniki Warszawskiej, który jest zaangażowany w Klaster „Technologiczne Wsparcie Innowacyjnych Projektów Lotniczych” jest Wydział Mechaniczny Energetyki i Lotnictwa (MEiL).
MEiL jest najstarszą i największą instytucją edukacyjną w Polsce oferującą wyższe wykształcenie z zakresu lotnictwa i energetyki. Jego początki sięgają roku 1926, kiedy to powstał Instytut Aerodynamiczny. Przed II Wojną Światową ów instytut stworzył doświadczalne i teoretyczne podstawy dla późniejszych osiągnięć polskiego przemysłu lotniczego. Polscy inżynierowie mieli wówczas do dyspozycji 10 tuneli aerodynamicznych, a badania prowadzone w Instytucie Aerodynamicznym tworzyły zaplecze projektów i słynnych konstrukcji polskich samolotów uznawanych za nieustępujące najlepszym konstrukcjom światowym.
Wydział Mechaniczny Energetyki i Lotnictwa powstał jesienią 1960 roku z połączenia Wydziału Mechaniczno-Konstrukcyjnego i Wydziału Lotniczego. Celem tej fuzji było stworzenie jednostki oferującej pełne wykształcenie na potrzeby jednej z ważniejszych wówczas gałęzi przemysłu – przemysłu lotniczego.
Obecnie Wydział składa się z dwóch Instytutów: Instytutu Techniki Cieplnej (ITC) oraz Instytutu Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej (ITLiMS). ITLiMS założony w 1975 roku, przejął rolę dawnego Instytutu Aerodynamicznego. Zakres jego działalności naukowej i badawczej obejmuje aerodynamikę, systemy lotnicze, mechanikę, projektowanie maszyn, budowę i eksploatację samolotów i śmigłowców, teorię maszyn i robotów, problemy wytrzymałości materiałów i inżynierię materiałowa, a także biomechanikę, zagadnienia bezpieczeństwa maszyn i urządzeń i inne pokrewne dziedziny.
Siedem katedr związanych z termodynamiką i energetyką oraz jeden zakład Polskiej Akademii Nauk utworzyło w 1961 roku Instytut Techniki Cieplnej. Do najważniejszych kierunków jego działalności naukowo-badawczej należą m.in. chłodnictwo i klimatyzacja, gospodarka energetyczna, inżynieria jądrowa, badania procesów spalania i wybuchów, wymiana ciepła, źródła i przetwarzanie energii, oraz fizyka plazmy.
Do najważniejszych kierunków działalności naukowo–badawczej realizowanej na Wydziale należą:
-aerodynamika wiropłatów
-analiza ryzyka
-awionika
-biomechanika i bionika ruchu
-budowa i eksploatacja statków powietrznych
-doświadczalne i obliczeniowe metody aerodynamiki poddźwiękowej
-dynamika maszyn
-komputerowe metody wspomagania projektowania i wytwarzania
-konstrukcja i badanie kotłów, turbin i pomp
-mechanika i projektowanie konstrukcji lekkich i cienkościennych
-mechanika konstrukcji kompozytowych
-mechanika lotu
-metody doświadczalne w mechanice konstrukcji
-metody numeryczne w mechanice płynów i wymianie ciepła
-miernictwo parametrów mechanicznych maszyn
-modelowanie elektrowni konwencjonalnych i jądrowych
-modelowanie procesów w instalacjach przemysłowych
-niezawodność i bezpieczeństwo w systemach człowiek–technika–środowisko
-ochrona środowiska w energetyce
-odnawialne źródła energii
-procesy zachodzące w silnikach spalinowych oraz komorach spalania i paleniskach
-pomiary właściwości cieplnych
-robotyka
-sterowanie i automatyzacja układów mechanicznych
-symulatory lotu
-techniczno–ekonomiczne problemy gospodarki energetycznej
-technika chłodnicza
-technika jądrowa
-teoria spalania
-termodynamika
-trwałość i bezpieczeństwo w konstrukcjach maszynowych
-układy pomiarowo–kontrolne,
-wymiana ciepła i masy
-wytrzymałość konstrukcji maszyn i układów cienkościennych
-zastosowania termowizji
Program rozwoju samolotów bezzałogowych realizowany jest w Zakładzie Samolotów
i Śmigłowców Wydziału MEiL PW od ok. 7 lat, a głównym promotorem tego kierunku działalności jest prof. Z. Goraj.
W ramach tego programu zaprojektowano, zbudowano i przetestowano w locie 3 prototypy samolotów przeznaczonych do autonomicznych misji patrolowych, czyli SAModzielnego MONIToringu. Stąd wzięła się nazwa tych samolotów, które nazwano SAMONIT’ami i oznaczono symbolami kolejno: PW-141-1, PW-141-2 i PW-141-3. Każdy z tych samolotów zbudowany został w innym układzie aerodynamicznym. W szczególności dwa z nich to tzw. latające skrzydła (czyli samoloty bez usterzenia ogonowego), które zademonstrowane zostały na obecnej wystawie.
Zasadniczym przeznaczeniem tych samolotów jest wspieranie działań w obszarze gospodarki cywilnej, np. mogą one mieć zastosowanie do monitoringu dróg, linii energetycznych lub rurociągów, wspomagania akcji ratowniczych podczas klęsk żywiołowych, wykonywania dokumentacji fotogrametrycznej terenu, a także do zadań paramilitarnych, np. patrolowania granic państwa. Ich głównym wyposażeniem są kamery do obserwacji w świetle widzialnym oraz w podczerwieni, nadajniki telewizyjne i systemy telemetrycznego przekazu parametrów lotu. W każdym z samolotów w automatycznym układzie sterowania i nawigacji zastosowano wysokiej klasy pokładowego autopilota.
Cecha wyróżniającą SAMONIT’y jest bardzo korzystny stosunek masy własnej do maksymalnej masy startowej (wynoszącej ok. 80 kg), dzięki czemu są one zdolne do udźwignięcia paliwa wystarczającego na 24-godzinny lot. Jest to efekt zastosowania nowoczesnych kompozytów węglowo-epoksydowych w strukturach konstrukcyjnych tych samolotów.
Prędkość przelotowa SAMONIT’ów mieści się w przedziale 90 – 125 km/h, co oznacza, że są one zdolne przelecieć w czasie misji ok. 3000 km; należy jednak pamiętać, że promień działania zależy w głównej mierze od posiadanych systemów łączności radiowej.
-Samolot bezzałogowy klasy MICRO – PW-„Pszczoła” o masie 0,7 kg, zdolny do autonomicznego lotu i teletransmisji obrazu z kamery pokładowej, a jego cechą szczególną jest wysoka manewrowość i autostabilizacja, która pozwala mu kontynuować lot w warunkach dużej turbulencji atmosfery, która dla zwykłego modelu tej wielkości mogłaby się okazać krytyczna. Samolot taki może być użyty do realizacji misji obserwacyjnych w kanionach ulic wysoce-zurbanizowanego miasta.
Pośród pokazanych na tej stronie www samolotów bezzałogowych znajduje się również model bezzałogowego samolotu PW-151- KUSY, który opracowano na Wydz. MEiL jako propozycję dla Wojska Polskiego. Jak wiadomo, rynek światowy wojskowych samolotów bezzałogowych zdominowany jest przez konstrukcje amerykańskie oraz izraelskie. Korzysta z nich również nasza armia. W Polsce istnieje potencjał intelektualny, który mógłby być wykorzystany do rozwoju wojskowych systemów bezzałogowych z pożytkiem dla polskiej gospodarki, co wymaga wszakże racjonalnego wsparcia politycznego i finansowego jednostek naukowych, które swoje możliwości twórcze dowiodły w praktyce.
Przedstawiony model dotyczy projektu samolotu o masie 700 kg przeznaczonego do rozpoznania taktycznego i niszczenia celów naziemnych Udźwig tego samolotu byłby wystarczający, aby poza uzbrojeniem można było go wyposażyć w systemy to teletransmisji obrazu z kamer pracujących w świetle widzialnym oraz podczerwieni, radarów skanujących teren, aparaturę meteorologiczną, urządzenia do wykrywania i zakłócania systemów łączności przeciwnika. Planowana długotrwałość lotu wynosi 24 godziny, a prędkość przelotowa ok. 130 km/h.
Sukcesem naukowo-technicznym Wydz. MEiL był program ULS realizowany w latach 1980-2000. W ramach tego programu zaprojektowano i zbudowano 6 prototypów szybowców, z czego dwa weszły do produkcji seryjnej i sprzedawane były na całym świecie. Istotnym walorem programu ULS było wzbogacenie procesu edukacji młodych inżynierów lotniczych; studenci Wydz. MEiL brali bowiem aktywny udział we wszystkich etapoach relizacji programu – od projektu aż do badań związanych z procesem certyfikacji.
Kontynuacją programu ULS jest szybowiec AOS-71, zbudowany w ramach inicjhatywy technologicznej podjętej wspólnie przez Politechnikę Warszawską i Politechnikę Rzeszowską.
AOS-71 to pierwszy w Polsce i jeden z nielicznych na świecie szybowców wyposażonych w elektryczny zespół napędowy, chowany do kadłuba.
Kontakt:
Politechnika Warszawska,
00-661 Warszawa, Pl. Politechniki 1
